دستش به عشق نمیرسید

غرورم را زیر پایش گذاشتم باز هم نرسید....

آن که دائم هوس سوختن ما میکرد

کاش می آمد و از دور تماشا میکرد.

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

در دام مانده باشد صیاد رفته باشد.

دردمند از کوچه ی دلدار می آییم ما

آه کز دارالشفا بیمار می آییم ما!

ما ازين هستيه ده روزه به تنگ آمده ايم

واي بر خضر که زنداني عمر ابدست

نام خدا نبردن از ان به که زیر لب

بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

همه خفتند به غیر از من و پروانه و شمع

قصه ی ما دو سه دیوانه دراز است هنوز

یاد وصال می کنم،دیده پر آب می شود

شرح فراق می دهم،سینه کباب می شود

خداحافظ مگو بامن مرو ای روح از جانم

در این دنیای عاشق کش تو هستی جان وجانانم

تمنایم همه اینست ای تصویر رویایی

برای خواهش اشکم بمان در قاب چشمانم.

اینکه نامش زندگیست مرا کشت

حیران مانده ام

آنکه نامش مرگ است

با من چه میکند؟

یك روز فكر میكردم

اگر او را با غریبه ای ببینم شهر را به آتش میكشم

 اما امروز برای دیدنش حاضر نیستم حتی كبریتی روشن كنم

حالم را پرسيدند گفتم رو به راهم

نمي دانند رو به راهي هستم كه تو رفته اي

گفت چند سال داری؟

گفتم:روزهای تکراری زندگیم را خط بزنی

کودکی چند ساله ام.

کس دل نمی دهد به حبیبی که بی وفاست

اول حبیب من به خدا بی وفا نبود

فاصله با آرزو هاي ما چه كرد

كاش ميشد در عاشقي هم توبه كرد 

 

 

 

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت 

 

 

 

چه غريبانه نشستم چشم به راهت تک و تنها

چه کنم وقتي که نيستي منم و دنياي غمهام

در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای 

سوختم زین آشنایان، ای خوشا بیگانه ای

 

دلا بی من چه می کردی تو در کوی حبیب من

الهی خون شوی ای دل، تو هم گشتی رقیب من